Verlinden gaat verzitten en zucht. “Je verliest je eigen zijn en kunnen, hebt je lichaam niet meer onder controle en bent volledig afhankelijk geworden van anderen.” Ze kan haar hobbies niet meer uitoefenen en kan vaak niet meehelpen in het huishouden. “Ja, alleen nog wat lichte huishoudelijke taken, maar dan verdeeld over de dag.” Ook heeft ze haar werk moeten opgeven. “Ik ben afgelopen zomer voor 100 procent afgekeurd. Dat was een flinke klap.”

Doordat Verlinden steeds minder kan doen, is haar wereld erg klein geworden. “Je doet niet meer mee in het dagelijks leven, waardoor je in een soort van isolement belandt.” Dat is volgens haar nog erger dan de ziekte zelf. “Ik heb de pijn door therapie onder controle, maar ik kan soms niet omgaan met de eenzaamheid.” Vooral zodra de winter aanbreekt, zegt Verlinden. “In de zomer kan ik nog naar buiten, een paar kilometer fietsen. Maar in de winter zit ik de hele dag in huis.”

Daarom is ze al sinds ze ziek werd op zoek naar een nieuwe dagelijkse bezigheid. “Maar er blijft zo weinig over,” zegt Verlinden. “Lezen?” denk ze hardop. “Maar daar houd ik helemaal niet van,” zegt ze stellig. “Moet ik dat dan gaan ontdekken?” vraagt ze zichzelf af. “Nee, dat wil ik helemaal niet.”

Zo weinig te doen, zo veel tijd.